بلوغ
بلوغ یکی از مراحل مهم و اساسی در رشد شخصیت افراد می باشد که با تغییرات مهم و اساسی جسمانی، روحی، روانی و اجتماعی و ... همراه می باشد. در واقع میتوان گفت اساسی ترین مرحله رشد همین دوران بلوغ است. که در صورت خوب طی شدن انسان را خوشبخت کرده و عکس آن نیز صحیح است. یعنی اگر این پیچ خطرناک دوران رشد با شناخت صحیح و درست طی نشود عوارض و عواقب بسیار خطرناکی را بر فرد در همه جنبه ها خواهد گذاشت که جبران تقریباً محال است. بنابراین یکی از بهترین کارها و لوحه های تربیتی این است که والدین با شناخت این مرحله از رشد فرزندشان زمینه ای مساعد جهت رشد شخصیت مطلوب وی را مهیا کنند. روانشناسان معتقدند تا زمانی که خودتان را به جای فرزندتان قرار نداده و از دید او به مسائل نگاه نکنید نمی توانید با او ارتباط برقرار کنید.
با توجه به همین مفهوم در این مقاله سعی شده است که شرایط فرزندان را در سنین مختلف مخصوصاً بلوغ به طور اجمالی معرفی شده و نیز نحوه برخورد والدین با این نوع رفتارها مشخص گردد. یعنی در واقع شیوه های صحیح رفتار والدین در سن بلوغ با فرزندان مورد بررسی قرار گیرد. تا اولاً زمینه ای مساعد جهت تربیت صحیح جوانان بوجود آید و ثانیاً، بستری مهیا گردد که در آن نوجوانان در برابر بزهکاریها و رفتارهائی که آنان را تهدید میکند مصون گردد.
فرزندان در سن بلوغ به صورت کامل تغییر می کنند. دارای ویژگیهای خاصی میشوند که هرکدام از این ویژگیها رفتارهای خاص خود را می طلبد که در اینجا به بعضی از آنها اشاره میگردد.
1- هویت یابی :
هویت افراد معمولاً در دوران بلوغ و نوجوانی شکل می گیرد. این هویت شامل ارزشها، روحیات و ویژگی فردی است که در تجربه خانوادگی شکل می گیرد و به صورت رفتارهای به ظاهر ناهنجار دوران بلوغ جلوه گر میشود، والدین باید این وضعیت را درک کرده و آن را بحساب گستاخی فرزند خود نگذارند. در دوران بلوغ سطح فکر افراد گسترش پیدا کرده و تعامل می یابد. نوجوانان همزمان با شناختن هویت خود قادر به تفکر انتزاعی هستند. آنان درباره مسائل کاملاً جدی فکر میکنند . مسئولانی چون من کی هستم، چه چیزهای اهمیت دارند، معنی و مفهوم زندگی چیست؟ و به چه اموری باید معتقد بود؟
نوجوانان بر اساس پاسخ هایی که در برابر پرسشهای خود می یابند. درباره جهانی که در آن بسر می برند. قضاوت می کنند. آنها میتوانند به گونه ای بنیادین و تند روانه آرمان گراه شوند و درباره ارزشها و سبک های زندگی والدین خود (که بطور معمول محافظه کارانه و واقع گرایانه است) قرار گیرند بنابراین والدین باید با صبر و حوصله به پرسشهای آنها جواب داده و در فضایی آرام و دوستانه در هویت یابی نوجوانان و جوانان خود کمک کنند و هویت آنها را بر اساس قوانینهای فرزند خود و متناسب با فضای روحی و روانی وی آنچنان رفتار کنند که نوجوان آنها همانی شود که در ذات خود بالقوه آن را دارا می باشد.
2- شیوه برخورد با فرزندان
دوران بلوغ، تغییرات زیادی در کودکان و نوجوانان و همچنین والدین آنها روی میدهد. برخورد با نوجوان باید به گونه ای باشد که با تشدید عصبانیت، عصیانگری منجر نگردد. زیرا چنین روحیاتی به اندازه کافی در سنین نوجوانی و بلوغ وجود دارد.
یک نوجوان ممکن است انتظار داشته باشد که همچون فردی بالغ با او برخورد شود. اما رفتار او هنوز مانند کودکان باشد از سوی دیگر والدین نیز ممکن است به فرزند خود نصیحت کنند که مانند افراد بالغ رفتار کند. ولی برخورد خود آنها با او همچنان برخورد با کودکان باشد. به طور معمول در مواجه با کودکان از روش هایی چون نق زدن – امر به معروف و نهی از منکر کردن و دستور دادن استفاده میشود. ولی بهره جستن از این روشها و برخورد با افراد بالغ مسئله ساز می شود.
3- اجتناب از بکار بردن زور و فشار
هرگاه وارد مشاجره و اعمال فشار به نوجوانان شدید، بدانید که بازنده خواهید شد. اگر در مواردی با نوجوان اختلاف داشتید. بجای وارد آوردن فشار بکوشید قوانینی وضع کنید که از طریق آن اختلاف هایتان را برطرف سازید. برخی والدین با فرزندان خود مشاجره میکنند و انتظار دارند همیشه پیروز شوند و فرزندان خود را وادار سازند تا با آن چیزی که آنها صحیح می دانند عمل کنند. این والدین همواره در حال نبرد با فرزندان خود هستند. ولی هیچگاه پیروز نخواهند شد. گاهی اوقات بهتر است شرایط کنترل را عوض کنیم یا تغییر دهیم. اگر نوجوان به نصیحتی گوش فرا نمی دهند بجای مجبور ساختن آنها به اطاعت و تقلید بهتر است بگذاریم راهی را که نادرست می دانیم بپیماید و پیامدهای آن را پذیرا شوند. از این طریق می توانیم همکاری آنها را جلب کنیم.
مثلاً اگر به فرزند خود که در حال تلفن زدن و صحبت کردن با تلفن است بگوئیم (تا 10 دقیقه دیگر تلفن را قطع کنی ولو فردا حق تلفنی را نداری) خیلی بهتر از این است که بگوئیم تا 10 دقیقه دیگر تلفن را قطع کنی و اگر گوش ندهی به زور تلفن را خواهم گرفت. هر انتظاری از نوجوان داشتید زمان تعیین نکنید.
4- بهبود گسترش روابط
با توجه به اینکه نوجوان تمایل زیاد ی به صحبت کردن با والدین خود ندارند. برقراری ارتباط با آنها دشوار است. متأسفانه بخش عمده ای از گفتگوی والدین با فرزند و نوجوان نیز از نصیحت کردن، اصلاح اشتباهات و آموزش به آنها خلاصه میشود. از این رو آنان سخنان شما را به عنوان یک سخنرانی تلقی می کنند تا یک ارتباط دوستانه. برای بهبود آن روابط باید مکالمات خود را بر دلبستگی های آنها متمرکز کنید (ورزش – موسیقی و لباس و ...) برای برقراری چنین ارتباطی با فرزندان خود، وقت آزاد و کافی به این امر اختصاص دهید.
5- پرهیز از ایجاد عصبانیت :
والدین نباید با عصبانیت و لجاجت در مقابل نوجوان واکنش نشان دهند. زیرا خیلی از نافرمانیها و لجاجت ها، عصبانیت های نوجوانان طبیعی بوده و ریشه در ویژگیهای بلوغ دارد و آنی و زودگذر هستند. بنابراین بهترین راه این است که در مقابل آنها آرامش را سرلوحه کار خود قرار دهیم.
6- مدارا کردن با نوجوانان
والدین باید کاری کنند که فرزندان احساسات دلبستگی ها و ناراحتی های خود را آشکار سازند و در همه حال فرصتی برای مدارا با او و پرهیز از کاربرد زور و فشار به وجود آورند. اگر نوجوانان خواسته ای دارند. که برآوردن آن برای والدین امکان ندارد. باید با زبان منطق و عطوفت را با نوجوانان به عنوان یک اصل اساسی مد نظر داشته باشند. در این میان نوجوان باید احساس کند که والدین او را درک میکند. احساسات او را می شناسد. و در برآورده کردن آنها از هیچ کوششی فروگذار نخواهد کرد.
7- شناخت رفتار طبیعی در نوجوان
بسیاری از والدین گله میکنند که فرزندشان تغییر کرده است و خواستار بازگشت آنها به حالت های پیشین هستند آنان گله دارند که فرزندشان گاهی سرحال است و گاهی بی حوصله و بیشتر اوقات گوشه گیری می کند این حالت ها از نشانه های دوران بلوغ است. اگر بکوشید این حالت ها را در او از بین ببرید او را بدوران کودکی اش بازگردانیده و فاصله خود را با فرزندان افزایش داده اید و بر میزان مشکلات افزوده اید. باید روحیات خاص این دوره یا دوران را در فرزند خود بپذیرد. و از رفتارهایی که موجب شدت یافتن آنها میشود دوری کنید.
8- عدم مقایسه فرزند با افراد دیگر
هر نوجوانی در دوران بلوغ ویژگیهای خاص خود را دارد. و هیچ کدام دقیقاً مثل هم نیستند. بنابراین والدین نباید آنها را با دیگران مقایسه کنند. زیرا این امر آنها را سرخورده کرده و نسبت به دیگران در آنها واکنش های منفی ایجاد میشود و در بزرگسالی اعتماد خود را به دیگران از دست میدهد.
نتیجه گیری یک :
میتوان گفت دوران بلوغ مهم ترین و حساس ترین دوران رشد آدمی می باشد. و بهترین فرصتی است که در آن میتوان با شناخت کامل و همه جانبه فرد او را متناسب با ظرفیتهای وجودی اش تربیت کرد و اینجاست که میتوان ادعا کرد که وی در برابر خیلی از کجرویهای اجتماعی و بزهکاریهای متحول که در گردونه حساس رشد یعنی دوران بلوغ گریبانگیر وی می شوند. مصون و واکسینه شده است و این راهی مطلوب است. که اولیاء باید در آن گام بردارند.