گزارش کارآموزی آشنایی با مراکز مخابراتی در شرکت مخابرات استان تهران ، اداره نظارت ، آزمایش و تحویل سیستم های انتقال

2- بخش های اجرایی یا فنی بعبارت بهتر بخش های عملیاتی شرکت مخابرات

وظیفه اصلی این قسمت در واقع پیاده کردن و اجرا کردن طرح های تصویب شده در بخش ستادی از جمله توسعه و تکمیل مراکز تلفن شهری، اجرای طرح های مخابراتی، نظارت و بررسی عملکرد شبکه های فیبر نوری و طراحی سیستم های بروز مخابراتی و .... می باشد.

یکی از ادارات اصلی و مرکزی این قسمت اداره ی کل نظارت، آزمایش و تحویل می باشد که خود به سه قسمت: 1- اداره ی کل نصب و راه اندازی 2- اداره ی کل خدمات مهندسی 3- معاونت توسعه و مهندسی می باشد.

وظایف: اداره نصب و راه اندازی وظیفه نصب سیستم های مخابراتی از جمله نصب کلیه ی سیستم های مورد نیاز در مراکز تلفن بین شهری و در مورد ارتباطات سیار وظیفه نصب آنتن های BTS و تقویت کننده های موبایل را برعهده دارد.

اداره ی خدماظت مهندسی در مورد پشتیبانی و نگهداری از سیستم های نصب شده را بر عهده دارد.

معاونت توسعه و مهندسی در مورد افزایش ظرفیت شبکه و برطرف کردن مشکلاتی که در کیفیت مخابرات اثرگذار می باشد و بطور کلی تحقیق و پژوهش در مورد بروز کردن شبکه های مخابراتی فعالیت دارد.

مراکز تلفن کوچک

فن آوری تلفن: گاهی از سیستم عمومی تلفن بعنوان هشتمین مورد از عجایب جهان یاد می کنند. شبکه ای متشکل از پیچیده ترین کامپیوترهای متصل به یکدیگر را تجسم کنید، که فقط در عرض چند ثانیه می توانند ارتباط بین دو نفر را در هر نقطه از جهان برقرار کند. شبکه های تلفن امروزی نه تنها می تواند ارتباط صوتی را با کیفیت خوب برقرار کند بلکه در انتقال دیتا نیز خیلی موثر است بطورکه امروزه در سیستم های انتقال اداره ای بعنوان دیتا از طریق فیبر نوری تشکیل شده است.

مراکز تلفنی: شبکه مراکز تلفنی در واقع شبیه درخت رو به رشدی است که تمام ریشه هایش به یکدیگر ارتباط دارند، هر چند ممکن است در شکل زیر این طور به نظر نرسد: با این که این شکل ساده شده است. اما اصول پایه ی شبکه مزبور را نشان می دهد.

مرکز تلفن محلی:

تلفن ها در واقع نشان دهنده ی انتهایی ترین نقطه ی شبکه می باشند، هر تلفن معمولاً با استفاده از یک جفت سیم مسی به مرکز قطع و وصل مربوطه متصل می شود(استفاده از سیم مسی باعث افزایش ظرفیت می گردد) که مرکز تلفن محل (co) نامیده می شود. مرکز تلفن محلی تمام عملکردهای مربوط به قطع و وصل بین تلفن های محلی را انجام می دهد. بنابراین خدمات مربوط به تلفن های محلی توسط یک مرکز تلفن محلی منفرد ارائه می شود. یعنی ارتباط تلفنی مزبور بدون واکنش متقابل با شبکه، در یک مرکز تلفن محلی صورت می پذیرد. این حالت مکالمه ی محلی نامیده می شود. (Local call).

هر مرکز تلفن محلی با سه رقم (مانند 276 یا 863) مشخص می شود، که سه رقم اول شماره تلفن های 7 رقمی را تشکیل می دهد. چهار رقم باقی مانده در واقع شماره تلفن اختصاصی شما می باشد و مرکز تلفن محلی برای ارائه خدمات از آن استفاده می کند.

مرکز تلفن شهری

وقتی شماره تلفنی را می گیرید که تحت کنترل مرکز تلفن محلی دیگری می باشد، باید مراکز مزبور به گونه ای به یکدیگر متصل شوند. کنترل قطع و وصل این مراکز محلی توسط مرکز دیگری بنام مرکز تلفن شهری (TC) صورت می گیرد. خطوط اتصال TC بین مرکز تلفن های محلی مبدأ و مقصد برقرار می باشد و کنترل قطع و وصل مبدأ و مقصد توسط سیستم هدایت موجود در این مراکز صورت می پذیرد. این مرکز بعد از برقراری اتصال با تلفن مقصد، سیگنالی به آن ارسال می کند که نشان می دهد شخصی در انتظار برقراری ارتباط می باشد. اگر نتوان از طریق مرکز تلفن شهری به مرکز تلفن محلی مورد نظر دسترسی پیدا کرد. در آن صورت باید ارتباط از سطح بالاتری در شبکه برقرار شود.

اگر چه هزینه مکالمه ی تلفنی در مرکز تلفن شهری محاسبه می شود، اما برقراری ارتباط از طریق چنین مرکزی در تمام موارد شامل هزینه ی مکالمه نمی شود. زیرا در مناطقی که تراکم جمعیت زیاد می باشد و چند مرکز تلفن محلی در یک منطقه قرار دارد، باز هم ممکن است برقراری ارتباط با مرکز تلفن محلی مجاور از طریق مرکز تلفن شهری صورت بگیرد.

بطور کلی تمامی مشترکان تلفن ثابت از طریق کابل به پست های مخابراتی که در هر محل نصب شده است متصل هستند. پست از طریق کابل‌های مسی و ... به کافو که تمامی مشترکان در آن یک زوج سیم اشتراک دارند وصل می‌شود تمامی کافوها از طریق کابل به حوضچه‌های مخابراتی متصل‌اند از حوضچه‌های مخابراتی با استفاده از کابل‌های مسی که از داخل زمبن رد شده است به مرکز  تلفن هر منطقه‌ای وصل می‌شود حال هر مرکز تلفن شهری که در تهران به 7 منطقه تقسیم می‌شود از 3 قسمت تشکیل شده است:

1- سالن MDF   2- سالن PCM 3- سالن سوئیچ   4 سالن دیتا

زمانیکه شرکت مخابرات به متقاضیان تلفن ثابت یک خط واگذاری می‌کند، در واقع یک زوج سیم به هر مشترک واگذار می‌کند. که یک سر این زوج سیم در خانه‌ی هر مشترک و سر دیگر آن در سالن MDF می‌باشد در واقع زمانیکه شماره‌گیری انجام می‌شود ابتدا این شماره از طریق زوج سیم به سالن MDF و از آنجا از طریق کابل‌های مخصوص به سالن PCM می رود. حال در رساندن PCM دیگر زوج سیم وجود ندارد، سالن PCM در واقع نقش خطوط انتقال را بازی می‌کند، حال سیستم‌هایی که برای انتقال استفاده می‌شودخیلی متنوع می‌باشد که توسط ادارات نصب و راه‌اندازی هر منطقه‌ای در مراکز ایجاد می‌شود، یکی از انواع این سیستم‌ها G.SHDSL می‌باشد که برای انتقال ارتباط حداقل به ZMG احتیاج دارد که این SHDSL ‌این m2 را از مشترک یا NTU گرفته و به سالن سوئیچ انتقال می‌دهد. در سالن سوئیچ بطور خلاصه از طریق پیش‌شماره گرفته شده منطقه مورد نظر مشترک شناسایی شده (3 رقم اول) و ارتباط صورت می‌گیرد. در زمان‌های قدیم وظیفه مراکز فقط انتقال مکالمه بود ولی اکنون در زمینه‌ی دیتا و ارتباط مشترک با اینترنت هم مراکزی در هر منطقه‌ای تلفن شهری ایجاد گردیده است.

اما مشکلاتی که در زمینه‌ی ارتباط بین مشترکین با مراکز تلفنی وجود دارد، این است که کافوهای معمولی که در گذشته نصب شده‌اند تعداد محدودی از مشترکین می‌توانند در آن وصل باشند، از طرفی چون درگذشته تقریباً تمامی خطوط انتقال بین کافوها و مراکز تلفن شهری از طریق کابل‌های مسی که از زیرزمین عبور کرده دیگر ظرفیت پذیرش مشترک جدید را ندارد در نتیجه باید از فیبرهای نوری استفاده کرد، مزایای فیبر نوری نسبت به سیم های مسی هم از نظر هزینه می‌باشد و هم اینکه از طریق فیبر نوری می‌توان ظرفیت پذیرش مشترکان جدید را خیلی زیاد افزایش داد. فیبر نوری خود نوعی کابل است که هر رشته از این کابل می‌تواند در هر ثانیه هزاران مشترک را با هم ارتباط دهد. اما برای استفاده از فیبرهای نوری دیگر نمی‌توان از کافوهای معمولی استفاده کرد. دراین باره از نوعی از کافوها به نام Modem استفاده می‌کنند. این مودم‌ها در واقع همان کار کافوها را انجام می‌دهند ولی از نظر ظرفیت‌پذیری خیلی بیشتر از کافوهای معمولی می‌توان از آنها استفاده کرد.

که اصطلاحاً به این مودم‌هایی که از طریق کابل با مشترکان وصل‌اند NTU گفته می‌شود. NTU از طریق فیبر نوری به مودم‌های دیگری که در سالن PCM می‌باشند وصل است. ولی در این Ltu ها باید در سالن MDF باشند. Ltu در واقع عمل MAX را انجام می‌دهد که در حال حاضر انواع 30،12،11،8،6،4 کاناله‌ی آن استفاده می‌گردد.

امروزه به دلیل سیاست‌های توسعه شبکه انتقال در مخابرات یکسری کافوهای نوری خریداری شده است. که این کافوها دارای ظرفیت بیش از اندازه و فوق‌العاده زیادی‌اند که ‌می‌توان تمامی مشترکان استانهای کوچک را به آن وصل کرد. و از طریق سیستم انتقال مخصوص خود بنام (NES) به مرکز MDF متصل شد.

انواع آنها 500و1000و2000 می‌باشد که 2 شرکت TELAPS و HUAWEI سیستم‌های NES آن را در ایران نصب کرده‌اند.

بطور خلاصه در حال حاضر در مخابرات از نظر انتقال، سوئیچ و MDF مشکل خاصی وجود ندارد یعنی از نظر انتقال سالن PCM در مراکز مخابراتی گسترش یافته و شبکه انتقالی خطوط (SDH) که بعداً بطور کافی راجع به آن بحث خواهد شد مشکلی وجود ندارد. مراکز سوئیچ هم به اندازه کافی خریداری شده است. تنها مسئله قابل توجه در بخش MDF یا ارتباط مستقیم با مشترک می‌باشد که اداره‌ی سیستم‌های انتقال در شرکت مخابرات استان تهران بیشتر در این مورد سرمایه‌گذاری می‌نماید و توسعه بیشتر خطوط ارتباطی مهم‌ترین برنامه درآینده است.

تمامی مراکز مخابراتی در سطح شهر تهران بوسیله فیبرنوری به هم متصل شده‌اند که بصورت ring یا حلقه می‌باشد تا در صورت بروز نقص فنی در یکی از مراکز ارتباطات شهری مختل نشود. انواع مختلفی از روش‌ها برای انتقال وجود دارد مثل SDH،NG،OSN، که در حال حاضر SDH از پرکاربردترین آنها بخاطر توانایی در داشتن بیشترین مسافت انتقال می‌باشد.

به کارگیری SDH به عنوان یکی از مهمترین سیستم‌های انتقال پرظرفیت تابع مقررات و دستورالعمل خاص خود است که در اینجا به گوشه‌هایی از آن اشاره می‌کنیم.

1-مناقصه و خرید

در صورت نیاز شرکت مخابرات به خرید سیستم‌های جدید SDH پس از تهیه مشخصات فنی توسط اداره تهیه و بررسی استانداردها، یک نسخه از مشخصات فنی جهت اظهارنظر به این کمیته ارسال و اعضاء کمیته پس از بررسی و بازدید از نمونه سیستمی که باید خریداری شود اعلام نظر خواهند نمود.

2-طراحی

در نحوه ارائه طرح سیستمهای SDH لازم است موارد زیر مورد نظر قرار گرفته و به اجراء گذاشته شود.

1-2- سالن‌هایی که به سیستم‌های ترانسمیشن اختصاص داده می‌شود لازم است پیش‌بینی کف کاذب در آنها شده باشد. ضمن اینکه در خرید سیستمهای SDH جدید قابلیت نصب روی کف کاذب نیز لحاظ گردد.

2-2 پیش‌بینی‌های لازم جهت سیرکوله شدن هوای داخل راک در تهیه مشخصات فنی مدنظر قرار گیرد.

3-2- کف پوش‌های سالن دستگاه می‌بایست از نوع Anti static باشد.

4-2 محل اتصال راکهای SDH به کف سالن از پایه‌های زلزله‌گیر استفاده شود.

5-2 توصیه می‌گردد در خصوص تغذیه سیستمهای SDH ، به منظور افزایش ضریب امنیت از دو مسیر جداگانه تغذیه به سیستم اعمال شود.

6-2- مقدار آمپراژ فیوزهای نصب شده در PDB، راکها و ROW‌ها می‌بایست مطابق توصیه‌های شرکت‌های سازنده تعیین شده باشد. (شرکت صنایع الکترونیک شیراز، شرکت اخترافشان)

7-2 Earth مربوط به سیستم‌های SDH باید از کوتاهترین فاصله ، تا زمین اصلی مرکز انتخاب گردد ضمن اینکه کابل استفاه شده در این فاصله دارای قطر مناسب باشد لازم به توضیح است مقدار اهمی اندازه‌گیری شده Earth سیستمSOH با Earth مرکز می‌بایست نزدیک بهم باشد. 

8-2- پیش‌بینی دست‌بندهای Earth  (Artistatic Electric) شده الزامی است.

9-2- در طرح پیش‌بینی آرایش مناسب کابل‌کشی داخل سالن شده باشد.

3- نصب و راه اندازی

اداره‌ی کل طرح و مهندس باید طرح‌های کلی سیستمهای SDH را برای ادارات کل مناطق تلفن شهری، اداره‌ی کل نصب و راه‌اندازی، اداره‌ی کل نظارت و آزمایش و تحویل و TMN ارسال نماید. طرح‌های جامپرینگ می‌بایست پس از ارسال پوشه قرمز  به سالن‌سوئیچ انجام شود، بطوریکه اجرای طرح جامپرینگ همزمان با اجرای Database پوشه قرمز باشد. این مطلب باعث می‌شود سیستم‌ها بمدت طولانی بدون استفاده زیربار نباشند.

نصب سخت‌افزاری و نرم‌افزاری سیستمها می‌بایست کاملاً با طرح مطابقت داشته باشد.

نرم‌افزار سیستم شامل دو بخش می‌باشند:

بخش اول مربوط به Payload,data  ، O.W,SYNC,DCN

می‌شود که از طرف اداره کل طرح و مهندسی تهیه و به مناطق و TMN ارسال می‌شود.

2-3 : راه‌اندازی:

1-2-3 تنظیم ID مطابق طرح انجام شده باشد