برای مطالعه بیشتر
ویلیام کاهن برخی از روشهایی را بررسی می کند که نگاهی به میل جنسی بنجامین دیزرائلی، عقیده ما درباره ویکتوریایی ها و مردم خودش را به چالش می کشاند. بنجامین دیزرائلی، یکی از سنجیده ترین مردان تاریخ است. هم اکنون بیش از هفتاد اثر زندگی نامه ای، تاریخی، نمایش نامه ای و داستانی وجود دارد که او را به عنوان موضوع مورد بحث شان انتخاب کرده اند. در این بین، جلدهایی از مکاتبات و گفته های او به علاوه سه شرح حال همسرش وجود دارند. چه چیزی برای صحبت درباره او به جای مانده در پی موارد زیادی که در معرض فروش قرار گرفته اند؟
توجه کنونی، تلاش ما برای بازگویی چیزهای بیشتری از ویکتوریایی های پایبند به مبادی آداب است که مضحکه ی قرن بیستم بودند. چیزهایی دیگذر از عصر طلایی ما، توجه ما را به مردم قرن نوزدهم برانگیخته اند. علاوه بر این، بدبینی ** درباره ویکترویایی ها خودش به این تاریخ برمی گردد. لیتون استراچی، قهرمانان ویکتوریایی را به اندازه ویکتوریایی های برجسته پایین آورد امّا او از نقطه نظر خشم نسلی می نویسد که آنها را به عنوان منابع ویکتوریایی اولین جنگ جهانی به شمار می آورند. برای زمان طولانی، محبوبیت کتاب اش، دشمنی تاریخی بر علیه ویکتوریایی ها را نشان داد.
اخیراً، تسهیل پیشداوری اجتماعی، ترقی جنسیت به عنوان ردیفی از تجریه و تحلیل تاریخی و علاقه در بین مورخان به سئوالات مربوط به امور جنسی، علاقه به موضوعات مشابه را مجدداً قوت بخشیده اند. تعدد در اسناد فراوان چاپ شده از زندگی دیزرائلی، ما را هشیار کرد و متوجه نظر به این موضوعات جدید کرد. آن قسمت هایی از زندگی اش را که مورخان قبلی به عنوان حرف چرند یا گمان پردازی برای مثال علاقه اش به مقام سلطنت و اشراف زادگی یا شهرت اش برای تضاد جنسی رد کرده اند نیاز به یک نگاه جدید دارند.
یک پاداش جدی گرفتن آن اجزاء دوره دیزرائلی که برای علاقمند شدن به موضوعات دیگر ممانعت ایجاد کرده یا شکست خورده اند، افشای جنبه منفی محافظه کاری ویکتوریایی است. پاداش دیگر این است که دریابیم چطور دیزرائلی بر مانع اصلی پیشرفت اش غلبه کرد و آن را به نفع خودش تغییر داد. سرانجام در درک برخی روشها، شکل برجسته ویکتوریایی می تواند میل جنسی اش را هم مخفی و هم آشکار نماید، یکی با ستایش فزاینده نه تنها برای مرد بلکه برای دنیوی بودن و زیرکی نسل اش به وقوع بپیوندد. دیزرائلی علاوه بر سیاستمداری، نویسنده هم بود. از نوشته هایش بخصوص رمان دوازدهم اش علاوه بر خاطره گویی های چاپ نشده اش ما می توانیم درک کنیم که چطور کشش اش به جامعه اشرافی در زمان یکسان هم غیرمنطقی و هم خطرناک بود. تولد در یک خانواده یهودی طبقه متوسط رو به بالا با پدری که تمام روز را در کتابخانه صرف می کرد، دیزرائلی آرزو داشت در گردهمایی های هنری شرکت کند و در کلاس های نقاشی حضور یابد. او اولین داستانش را در طول نیابت سلطنت منتشر کرد و قهرمانانش، نلانروس با لباس پرزرق و برق و شیک پوشان بودند. او در اشراف سالاری نخبه بود و گفته لرد النبروگ از خانواده های سرشناس را به یاد می آورد که می گفت: همیشه یک تجمل پرستی در نسل سوم وجود دارد. به عنوان یک تجمل پرست، دیزرائلی همیشه مراقب نسل سوم بود.
قصه های شاد دیزرائلی درباره دنیای اجتماعی به عنوان یک ویژگی داستان گذشته نگرانه و خودزیستنامه ای اش، او را بسیار متفاوت از موقعیت سیاسی اش می کرد. لیبرال های گلادستونین انگشت بر روی اصلاح و بهسازی گذاشتند. آنها به دنبال جهانی سازگار با آینده با عقیده استوار به پیشرفت بودند. موضوع اصلی سیاست های دیزرائلی، لذت، بهره مندی از اشیا زمانیکه وجود دارند و احترام به چیزهایی که بوده اند بود. زندگی خوب اجتماعی در لندن و رفتن به مهمانی ها، آرزویی برای خرسند کردن دیگران بودند. این دیدگاه دیزرائلی است که درک بیوفورت می گوید:
استفاده می شود برای گفتن این موضوع که زندگی شهری برای ظهور طراوت، مطلوب بود. افرادی که همیشه در شهر زندگی می کردند خیلی زودتر از ساکنان لندن پیرتر می شوند. او این را به خودخواهی، خودکامگی و زندگی نکردن با میل به خرسندی نسبت می داد.
هنر خرسند کردن دیگران نه فقط عنصری از افسونگری بود، آن یک چسب اجتماعی بود که زندگی را همانطور که بود حفظ و تقویت می کرد.
مایکل اکشرت فیلسوف و مفسر محافظه کار قرن بیستم، عنوان نقش نوئل کووارد را برای ایجاد دیدگاهش به کار برد تا محافظه کار باشد که قرار است خنده فعلی را به عصر طلایی یا دید آرمانی حد مطلوب اجتماعی ترجیح دهد. به علاوه، تأکید دیزرائلی بر خرسندی اجتماعی نه فقط خودخواهی بود، امّا او شعف ناخوشایندی را در آن ایجاد می کرد، آن روشش برای گفتن این موضوع بود که سرگرمی شدید در اینجا و اکنون یک نتیجه اجتماعی بود.
در سن پیری اش هرگز از رفتن به مهمانی ها دست نکشید. زمانیکه سلامت اش در اواخر 1880 و اوایل 1881 تحلیل رفت، ملکه ویکتوریا به او هشدار داد زیاد بیرون نرود. او نصیحت ملکه را نادیده گرفت. هرچند، او به انفصال طعنه آمیزش ادامه داد. زمانیکه شراب شامپانی وارد یک مهمانی نهار به طور بد سازماندهی شده شد در جائیکه ظرف قبلی سرد شده بود، او گفت: «خدایا برای این چیز گرم متشکرم». او یک روح هم سرشت در لیدی والدگراورا تشخیص داد.
میزبان انجمن، دختر خواننده اپرا، چهار بار ازدواج کرد، با یکی از شوهرانش در زندان زندگی کرد و از طریق همسرش که قبل از او مرد، بسیار ثروتمند شد. دیزرائلی در خاطره گویی هایش به طور تأییدآمیزانه ای از او نقل قول کرد زمانیکه او به مادام دروزچیلد می گفت: من یک یهودی واقعی هستم؛ من عاشق فضولی و مرغابی ها هستم.
دیزرائلی می خواست از طبقه بندی عجیب و غریب اجتماعی لذت ببرد که اتاقی در آن برای ورزش های دوست داشتنی لیدی والدگراو بود نه برای اصول غیرسنتی یا برابرگرایی که بوجود آمده بود. در کجا امّا بریتانیایی می تواند مردی که در جوانی اش رمانهای اجتماعی کم ارزش نوشته بود، اِرل بکونفیلد شود؟ این روحیه مستقیماً مربوط به سبک خطیبانه ای است که او با آن بیشترین کرسی را در مجلس عوام کسب کرد. در حالیکه گلدستون از سبک بی محتوای کشیشان استفاده می کرد، روزنامه نگاران، گفته ی دیزرائلی را در آن تالار رقص زیبا فریاد می زدند. بذله گویی، طعنه، کنایه و تمسخر، موفقیت آمیزترین سلاحهای او بودند و تأثیرات بسیار مشابهی داشتند که باعث موفقیت او در گردهمایی های هنری می شدند. همانند یک رمان نویس، فیلسوف سیاسی و سخنگوی پارلمانی، او همیشه بی اعتنایی به شیک پوشی و سرگرمی با صداقت یا اشتیاق مبارزه را ترجیح می داد.
دیزرائلی برای داشتن رابطه ی خوب با ملکه ی ویکتوریا مشهور است. مهمترین گفته نقل شده اش این است که با مقام سلطنت شما باید چاپلوسی را با ماله پهن کنید. هرچند، همزمان با ترقی اجتماعی اش، هم لذت و هم فلسفه سیاسی خطرناک، بدبینی آشکارش را مخفی می کرد. هنری پونسونبای برای بیست و پنج سال در رأس خانواده ملکه به عنوان منشی خصوصی و متصدی اعتبار ویژه برای هزینه های شاه علاوه بر فرصت های رسمی، شغل شخصی داشت که دیزرائلی را خوب شناخت، امّا به همسرش اعتراف کرد که نخست وزیر هنوز برای او یک آدم اسرارآمیز است.