پیشگفتار
دراینجا لازم است از آقای دکتر ابارز حبیبی نیا که من را در تهیه انی این تحقیق یاری کرده اند تشکر کنم ایشان در سال 1370 دررشته پزشکی وارد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران شدند ودر سال 1377 با درجه دکترای جلب فارغ التحصیل شده و سپس در جهت ارائه تحصیل در زمینه جلب ورزشی به کشور کانادا رفته و پس از بازگشت به ایران در خدمت جامعه ورزشی ایران قرار گرفتند.
پرنس الکساندردومرو لائی کمیسیون پزشکی کمیته بین المللی المپیک درباره دوپینگ می گوید:
دلایل زیادی وجود دارد که یه فرد به دارو روی می آورد و برخی از ورزشکاران برای افزایش کارایی، کاهش استرس، افزایش قدرت عضلات یا کم کردن خستگی از داروها استفاده می کنند. با این وجود ، ورزشکارانی که به این روش متوسل می شوند در خط مواجهه با مسائل اخلاقی، قانونی و تندرستی هستند. بعلاوه، این ورزشکاران نه تنها ارزش های اخلاقی و روح بازی جوانمردانه را بی اعتبار می کنند، بلکه ورزش خود را نیز بی اعتبار نموده و تمام اصول اخلاقی بازی المپیک را لکه دار می کنند.
طرح تحقیق
دوپینگ نوعی تقلب در ورزش است و هیچگونه جایگجاه مثبتی در ورزش ندارد و به همین دلیل نیاز به ان هیچگونه الزامی نیست ولی در بعضی موارد دیده می شود که بعضی از ورزشکاران برای رسیدن به سکوی قهرمانی است به دوپینگ می زنند بدون آن که بدانند چه اثرات بدی بروی ان ها می گذارند به همین دلیل من این موضوع تحقیق و انتخاب کردم تا به این وسیله ورزشکاران را از اثرات مضر دوپینگ مطلع سازم به همین دلیل فکر می کنم یکی از نیازهای جامعه ورزشی داشتن اصلاحات لازم درباره این موضوع است پس آرزو می کنم که توانسته باشم قدمی هر چند کوچک در ین راه بسیار طولانی بود داشته باشم در هیمن راستا نظر شما را به سخنان (خوان آنتونیوهامادانش) رئیس کمیته بین المللی المپیک جلب می کنم.
«دوپینگ نوعی تقلب است . دوپینگ خویشاوند مرگ است؛ مرگ فیزیولوژیکی است که در اثر تغییردادن شدید و گاها غیرقابل برگشت فرایندهای طبیعی بدن از طریق دستکاریهای غیرعادلانه روی می دهد. مرگ فیزیولوژیکی است که در طی سالهای اخیر موارد تکان دهنده ای از ان مشاهده شده است. دوپینگ مرگ روحی و عقلی است، زیرا فرد موافقت می کند که تقلب کند و توانایی های خود را نادیده بگیرد، با توسل به دوپینگ ناتوانی و بی کفایتی خود را می پو سعی می کند مافوق توان و قدرت خویش باشد و نهایتا دوپینگ مرگ اخلاقی است زیرا موجب می شود که فرد خاطی توانایی قوانین موجود در جوامع انسانی را زیر پا بگذارد»
مقدمه
همگام با پیشرفت سایرعلوم، دنیای طب و دارو نیز دچار تغییر و تحولاتی می شود یک سری داروهای جدید وارد بازار گشته و یک سری داروها مصرفشان منسوخ می گردد. متاسفانه همواره یک عدد از این پیشرفتها استفاده سوء می برند و در همین راستا، استعمال داروها نیروزا و محرک در ورزش یکی از مسائلی است که جوامع کنونی با آن روبرو هستند و از یک طرف دیگر، شوق شهرت طلبی عنوان پرستی مصرف اینگونه داروها را وسوسه کرده و بر آن دامنه می زند.
در طی چند سال گذشته، افزایش وسایل ارتباط جمعی، انو اع روزنامه و ملات ورزشی و پزشکی و چاپ و انتشارات کتاب در زمینه های مختلف ورزشی موجب شده که اطلاات ورزشکاران در مورد نحوه تغذیه ، صدمات ورزشی و انواع مختلف داروهای غیمجازی که در ورزش مصرف می شوند افزایش یابد. ولی با وجود فزونی الاعات در این زمینه، به همان شدت نیز بر مصرف این داروها افزوده می شود و جالب اینجاست که هر چه ورزشکاران را از این مسئله بیشتر منع کنی بیشتر کنجکاو شده و خطر استعمال دارو بالا می رود.
مردم عادی و تماشاگرانی که به ورزشگاه و استادیوم وزشی می آیند تا بیشترین احساسات و تشویق های خود را نثار قهرمان کنند هرگز از عمق و اندازه رقابت سنگینی که در میدان ورزشی جریان دارد آگاه نیستند. آنچه که در صفحه رقابت ورزشی می گذرد هیچ چیزی کمتری از یک جنگ واقعی و تمام عیار ندارد. وقتی که چند سانتیمتر، چند کیلو، چند گرم و چند ثانیه اختلاف می تواند یکی را قهرمان و دیگری را مغلوب، یکی را به اوج و دیگری را به حضیض برساند اینجاست که معلوم می شود چرا شعار «پیروزی به هر قیمت» هدف ورزشکاران قرار می گیرد و مصرف انواع داروهای زیان بخش و مهلک رواج می یابد. این موضوع بدیهی است که هر ورزشکاری الزاما قهرمان نیست ولی چون امروزه فقط قهرمان را تحویل می گیرند و برای آنها ارزش قائل می شوند و نه بازندگان را، لذا به هر قیمتی که شده سعی در قهرمان شدن دارند و قیمتی که برخی ورزشکاران به شوق قهرمان شدن می پردازند، بسیار گران است و چه بسا جان خود را نیز در این راه از دست می دهند. به نمونه هایی از این ورزشکاران در صفحات آینده اشاره خواهد شد.
ورزشکار از خود می پرسد: از دارو استفاده کنم و به مدال برسم یا اینکه منصب باشم و نفر آخر شوم؟ این یک سوالی است کاملا شخصی و اگر هدف کسب مدال طلا باشد پاسخ به ان انتخاب بین مرگ و زندگی است.
جوانی که تمام نیروی فکری، روحی و جسمی خود را روی یک رشته ورزشی سرمایه گذاری کرده و نهایت آرزویش کسب یک مدال قهرمانی است و در عین حال هم می بینید که اگر فقط چند کیلو اضافه تر، چند سانتیمتر بلند تر و مصرف قرص و آمپول به خود راه نخواهد داد. چنین تردیدی را تنها یک شخصیت بارز، اراده قوی و اندیشه ای پربار می تواند رقم بزند و متاسفانه اینها را در دنیای حرفه ایها و نیمه حرفه ایهای امروزی به مفت نمی خرند! وقتی که ورزشکار می بند فرد قرمان از چه احترامی برخوردار است،چه امتیازات مادی در انتظار اوست و از طرف دیگر منع ورزشکار از استعمال غیرمجاز داروها و در نتیجه تحریک حس کنجکاوی در انان و چشیدن مزه«احساس قدرت» وی را به سوی استفاده نابجای انواع داروها و و دوپینگ سوق می دهد و پیشگیری از چنین امری تقریبا محال است.
کمیته بین المللی المپیک ویا مقامات و ترتیب دهندگان بازیها و مسابقات هر چه می خواهند بگویند هر کاری می خواهند بکنند قدر مسلم این است که روز به روز بر مصرف انواع مختلف داروها با ترکیبات استروئیدی آنابولیک، کوکائین، آمفتامین و سایر داروهایی که در بیش از صدها نوع قرص و آمپول ساخته می شوند افزوده خواهد شد.
بدنی ترتیب اندیشه های پاک کسانی که در سه قرن قبل از میلاد مسیح بازیهای المپیک را پایه گذاری کردند، اکنون جلوه خود را از دست داده است. قهرمانانی که قرار بود نمایندگان ملتها باشند و بر پایه دوستی و صلح و صفا و رقابت کنند اکنون به دستور مقامات کشورهای خود به انواع شیوه های پسندیده و ناپسند متوسل می شوند تا بر سکوی قهرمانی بایستند و اهداف سیاسی دولتها را جامه عمل بپوشانند و در این راه جان هود را نیز می بازند. بنابراین داروهای مخدر و محرک نه تنها جان قهرمانان بلکه هدف و نفس عمل و بالا بردن سطح فکر خویش جلوی این اهداف را سد کرده و ابهت و صفا و صمیمیت اخلاقی از دست رفته ورزش را به جای اول خود بازگردانند.