مقدمه
تن مرده و گریه دوستان به از زنده و خنده دشمنان
مرا عار آید ازاین زندگی که سالار باشم کنم بندگی
«موت فی خیر من حیاط فی ذل» مرگ با عزت بهتر از زندگی در ذلت است. (امام حسین(ع))[1]
شهادت از جمله مفاهیم والایی است که ویژه قیامتها و انقلاب های مکتبی و الهی است، انقلاب ما نیز از این قائده مستثناء نبوده، بلکه با بهره گیری از فرهنگ غنی و متعالی اسلام، شهادت را که می رفت به دست فراموشی سپرده شود،روح و حیات تازه ای بخشید. نباید از نظر دور داشت که درجامعه ما استمرار فرهنگ شهادت ریشه در سوگواری های منبعث از قیام عاشورا داشته و احیای آن به دست مصلحان دین با غبار روبی از چهره تابناک قهرمانان صحنه کربلا صورت گرفته است.
شهادت در این قاموس فدا کردن جان خویش در راه ارزشهای الهی و دستیابی به حیاتی ابدی است به همین دلیل اگر کسی فاقد مایه های معنوی باشد، شهادت طلبی او معنایی نخواهد داشت. این خداباوری و معاد اندیشی است که به شهادت معنا می دهد واز آ«جا که در این نوع جهانبینی شهید به حیاتی بالاتر و لایزال دست می یابد، جان نثاری اش معقول است وگرنه عاقلانه نیست که کسی برای دستیابی به رفاه و زندگی دنیایی خود یا دیگران از جان خویش درگذرد.
شهادت و شهادت طلبی، میوه شجره طیبه، اعتقاد به (احدی الحسنیین) است که یکی از دو پیروزی را برای مجاهدان در راه خدا نوید میدهد. فرهنگ و ارزشهای معنوی در و حیات یک ملت است، اگر دروازه های این دژ به روی بیگانگان باز شود یا به هر دلیلی برج و بارویآن به تصرف معیارها و هنجارهای دیگران درآید و اگر بر فراز این قلعه پرچمی جز رنگ ارزشهای خودی برافراشته شود بی شک ملت خودآگاه یا ناخود آگاه پاسدار جاودان منافع و مهاجمان پنهان فرهنگی می شود، کارگزاران نظام بین المللی بیش از هر زمان دیگر برای ترویج ایثار تلاش می نمایند.
مفهوم ایثار و شهادت:[2]
کشته شدن د رراه خدا سرافرازی است. بر همه اقشار ملت تکلیف الهی و وجدانی است که با اتحاد کلمه بدون هراس از قدرتها و ابرقدرتها هدف اسلامی خود را تعقیب نمایند و گلوی این ستمگر تاریخ را بفشارند وبا قاطعیت و جدیت به سوی هدف پیش روند که وعده خداوند به مستضعفین نزدیک است.
قران، قانون ایثار و ایثارگر
هرگاه وجودی وجود دیگر را برخود مقدم بداند، ایثارگر است و علمی را انجام داده ایثارگری است و این امکان نخواهد داشت مگر آنکه آن دو موجود همدیگر را دوست داشته باشند، یعنی حبیب و محبوب باشند، عاشق و معشوق و یا مطیع و مطاع باشند واگر اطاعت کردند ایثار شروع و ایثارگری ماهیت پیدا می کند، چرا که ایثارگری یکی از وظایف عاشق در مقابل معشوق است. اولین آموزش، و عمل اثبات وفاداری عاشق به معشوق است، که اگر انجام نشود، قهر معشوق و رانده شدن عاشق را در پی خواهد داشت. و چنانچه موجودی این قانون را رعایت نکند، تنها یکی از این دو راه را باید انتخاب کند: یا رانده شود ویا توبه کند. قرآن سراسر قوانین ایثارگری است که دیگران را درقرض، احسان، عفو، و ... بر خود مقدم بداریم خدا هم حق بندگان را بر خود مقدم می داند چرا که هر قانونگذاری بادید خود ابتدا عامل به قانون باشد تا دیگران را بازخواست کند و اوج ایثارگری الله آنجاست که می فرماید: «ان الله یغفر الذنوب جمیعا» خداوند همه گناهان را می بخشد
« و قاتلو هم حتی لاتکون فتنه و یکون الدین کله الله»[3] ای مومنان با کافران جهاد کنید که درزمین فتنه و فساد باقی نماند و آیین همه دین خدا گردد.
« انفروا خفافا وثقالا وجاهدوا باموالکم فی سبیل الله ذلکم خیر لکم ان کنتم تعلموت» [4] همگی به سوی میدان جهاد حرکت کنید، چه سبکبار باشید و چه سنگین بار، با اموال و جان های خود درراه خدا جهاد کنید، این به نفع شما است اگر بدانید.
« آنها که ایمان آوردند و هجرت کردند و با اموال و جانهایشان در راه خدا جهاد کردند ، مقامشان نزد خدا برتر است و آنها به موهبت عظیم رسیده اند، پروردگار آنها را به رحمتی از ناحیه خویش و خوشنودی و باغهای بهشتی که درآن نعمت های جاودانه دارند بشارت می دهد، همواره و تا ابد در این باغها و درلابه لای این نعمتها خواهند بود، زیرا نزد خداوند پاداشی عظیم است.»
«و جاهدوا فی سبیله لعلکم تفلحون » [1] و در راه خدا جهاد کنید باشد که رستگار شوید.
« و آنان که در راه خدا کشته شدند ، هرگز اعمالشان را ضایع نمی گرداند و آنها البته به راه سعادت هدایت می کند وامورشان را اصلاح می فرماید ودر بهشتی که برایشان تعریف کرده وارد می کند ».
«همانا خداوندجان و مال مومنان را به بهای بهشت خریداری کرده، مومنانی که در راه خدا جهاد می کنند که دشمنان دین را به قتل برسانند و یا خود کشته شوند».
نقش ایثار در رشد و تعالی انسان
در اصل لغت (ایثار) از اثر مشتق است. وقتی کسی چیزی را بر می گزیند و آن چیز را ترجیح می دهد، به این دلیل است که با منطق خاصی، اثر و نتیجه و فائده آن چیز را ترجیح می دهد. درقرآن کریم راجع به انسانهای دنیا طلب، که تمام هم وغم خود را صروف دنیا می کنند وبه هیچ وجه به عاقبت وآخرت وآثار اخروی و نتایج آن جهانی اعمال خودنظر نمی کنند فرموده:ایثار گر اگر از رزق دنیوی می گذرد ودیرگان را در این رزق دنیوی بر خود مقدم می سازد از آنرو است که جویای مقام «عندیت» است. نوع دوستی ایثارگر لازمه لاینکف و از نتایج اجتناب ناپذیر خدادوستی است.