از نقاشی هایی که بر دیواره برخی ازغارهاحک شده چنین نتیجه گیری می شود که اسب در دوران دیرینه سنگی شکار می شده و آن را می خوردند اما درعصر نوسنگی پس از سایرحیوانات اهلی شد وبه خدمت انسان در آمد.همچنین از وجود حیوانا ت در ایران از چند میلیون سال قبل اطلاعاتی وجود دارد چنانکه مکوئنم یکی از معاونان دمورگان باستان شناس معروف ،آثار یک نوع اسب هیپاریون را در سال 1904میلادی در ناحیه موزه چال مراغه به دست آورده است که این حیوان بیش از یک میلیون سال پیش فعالیت داشته ودر اطراف دریاچه ارومیه زندگی می کرده است.
تپه سیلک کاشان از نظر تمدن بشری اهمیت خاصی دارد که در ارتباط با اسب نیز در این منطقه اکتشافات ارزشمندی انجام شده است.گیرشیمن درسالهای 1937-1933 میلادی از طرف موزه لوورپاریس در دو تپه موسوم به سیلک که در دامنه کوه کرکس در فاصله 5 کیلومتری کاشان قرار دارند کاوشهای جالبی انجام داد.در واقع منطقه سیلک خود به چند طبقه تقسیم می شودکه در طبقه دوم سیلک علاوه بر استخوان های حیوانات اهلی استخوان نوعی از سگ تازی واسبی از نوع پرژوالکسی به دست آمده است.این اسب که چهارپایی تنومندبا یالی ستبروبر افراشته است و به نظر می رسد حد وسط گوره خرواسب جدید باشدامروزه در مغلستان پرورش داده می شود. همچنین در فاصله 250متری ازتپه جنوبی سیلک که قدیمی ترین محل سکونت بشر در دشت است گورستانی وجود دارد که آن را جزء طبقه ششم سیلک به شمار می آورندکه در پهلوی مردگان اشیای متعدد مانند سلاح وظروف سفالین، گاهی مزین به نقوش اسبان جنگجویان، خنجر وشمشیر برنزی قرار داداند.همچنینن در قبر مردگانی که در زندگی اسب سوار بوداند اشیای مربوط به زین وبرگ وجود دارد وبر روی بسیاری از سفالینه ها نقش اسب دیده می شودکه نشانه آن است که اسب در زندگی آنها نقش زیادی داشته است.
آثار به دست آمده ازتپه سلدوردر فاصله 50 کیلومتری جنوب غربی ارومیه ،گوی تپه آذربایجان وتپه کیان د ر10 کیلومتری جنوب غربی نهاوند که دمورگان در آنجا تحقیقاتی را به انجام رسانده است.خوروین در 80 کیلومتری شمال غربی تهران در شمال کرج به قزوین وپیداشدن لوازم اسب در قبرها وتصاویر اسب بر ظروف و مجسمه های سفالی اسب متعلق به 1200سال فبل از میلاد که در ناحیه املش گیلان کشف شده و دها اثر باستانی دیگر هم نشانگر این است که آثار کشف شده متعلق به قومی مهاجراست که وارد منطقه شده ودر آنجا استیلا یافته وجداگانه مسکن ساخته اند که همانا آریای ها هستند.
اسب های ایران به لحاظ وابستگی به نژادهای مختلف
اسب های نژاد اصیل ایرانی در تاریخ وفرهنگ مردم به نام نژاد خاص نامیده شده و دارای مشخصات وتیره نژادی هستند، این نژادها عبارتند از:
الف-اسب نژاد اصیل عرب: به گواهی تاریخ خا ستگاه اصلی آن ایران بوده واکنون در سراسر دنیا پراکنده و به نام اسب عرب نامیده می شود.
ب:اسب نژاد ترکمن ایران: قسمت اعظم این نژاد منطقه ترکمن صحرا بوده وهمانند اسب عرب دارای تیره های متعدد نژادی از قبیل آخال تکه ویموت می باشد.
ج:اسب نژاد کرد ایرانی: این اسب در مناطق کردستان ،کرمانشاه، ایلام واستانهای هم جوار پراکنده شده اند.
د: اسبچه خزر ایرانی: خاستگاه نژادی آن دامنه های شمالی سلسله جبال البرز بوده و برای زیستن در جنگل های انبوه شکل یافته است ودارای سم های بادوام وقد کوتاه می باشد.
ه-اسب نژاد چناران ایرانی: در دوره نادر شاه افشاراز آمیزش مکرر اسب عرب وترکمن به وجود آمده است واکنون در قسمتهایی از خراسان وجود دارد.
و-اسب سیستانی: تنها اسب خونسرد ایرانی بوده ودارای جثه ای تنومند می باشد که وزن آن در دوره بلوغ از دیگر اسب های نژاد ایرانی بیشتر است ودر سیستان وبلوچستان پراکنده شده اند.
ی-اسب نژاد قره باغ ایرانی: این نژاد نام خود را از قره باغ قفقاز گرفته وپس از جدایی آن منطقه از ایران درجنگ عباس میرزا فتحعلی شاه به ایران آورده شد.
فدراسیون سوارکاری
فدراسیون سوارکاری ایران در سال 1338 به عضویت رسمی جهانی سوارکاری FEIدر آمده است وهم اکنون در گروه 3 فدراسین جهانی قرار دارد.
سوارکاری از ورزشهای مفرح وپر طرف دار محسوب می گردد که به گونه های مختلف متداول می باشند.سوارکاری راهی است به سوی ایجاد ارتباط بین سوارکار واسب وهر چه پیشرفت سریعتر باشد این ارتباط بیشتر وبهتر خواهد بود.
ورزش سوارکاری بصورت مسابقات سرعتی داخل پیست، پرش از روی موانع درساژ، وغیره برگزارمی گردد.این ورزش در سالن فقط بصورت پرش از روی مانع انجام می گیرد که در آن اسب و سوارکار در شرایط مختلف در یک مسیر مانع دار آزمایش می شود.
مسابقات میدانی سوارکاری از تنوع بسیار برخوردار است وبه اشکال گوناگون ودر مسافت های مختلف برگذار می شود.
مسابقات درساژ شامل مانور های زیبا وشیرین کارهای مختلف اسب در برابر اشارات مختصر وحرکات دست وپای سوارکار خود است.