پایان نامه بررسی میزان آگاهی آموزگاران از بازی ها و نقش آن در رشد شناختی ، اجتماعی و روانی دانش آموزان پایه های چهارم و پنجم ابتدایی استان اردبیل

مقدمه

بازی یکی از نیازهای اساسی دانش آموزان به شمار می‌رودحتی در تمام مراحل عمرجریان داردوالبته که در دوران دانش آموزی از شدت بیشتری  برخوردار است ومهم‌ترین و اساسی‌ترین فعالیت دانش آموز به شمار می‌رود که در عین سرگرم کردن دانش آموز کارکردهای مهم دیگری را داراست که هر یک از این کارکردها به جنبه‌ای از زندگی دانش آموز مربوط می‌شوند که او را برای ورود به زندگی بزرگسالی آماده می‌سازند. از این لحاظ شرایط بازی ، آزادی دانش آموز در بازی ، اسباب بازیهای مورد استفاده دانش آموز و مدت زمانی که به بازی با دانش آموز اختصاص داده می‌شود اهمیت شایان توجهی دارد.

مهم است بدانیم این یک روند است که باید طی شود بطوری که تاهفت سالگی بازی کار دانش آموز محسوب می شود. اگرفرزند در سنین دانش آموزی خوب بازی نکند نمی تواند خوب تعلیم ببیند.

خداوند نخستین دوره رشد انسان را با بازی همراه کرده است.در اسلام نیزدستور است که فرزندتان را 7 سال رها کنید تا بازی کند . این دستور نشانگر تاثیر بازی در تربیت دانش آموز است بعد می فرماید در 7 سال دوم  او را تعلیم دهید و ادب به او بیاموزید و باید فرمانبردار باشد و در 7 سال سوم وزیراینکه می فرماید فرزندتان را رها کنید تا بازی کند منظور این نیست که اصلا به او کار نداشته باشید و او را تربیت نکنید بلکه منظور اینست که خیلی از آموزشهای تربیتی را می‌توان در خلال بازیها به دانش آموز نشان داد و به راحتی دانش آموز را در مسیر درست تربیت نمود زیرادانش آموز در این سن حرف شنوی چندانی ندارد و نمی توان با امر و نهی او را تربیت کرد .

از خلال بازیهای دانش آموز نیز می‌توان به شرایط عاطفی دانش آموز ، احساسات و افکار دانش آموز می‌توان پی برد بنابراین محروم کردن دانش آموز ازاین نیازطبیعی موجب خسارت های روحی وروانی است که جبران آن غیرممکن یامشکل است.

بازی وسیله ای برای رشد همه جانبه ی دانش آموز است چراکه بازی انواع واقسام گوناگون داردوهرکدام مناسب با دوره ی سنی دانش آموز است.بازی وسیله ای برای شناخت از خود وشناخت از دیگران است.بازی ارزش آموزشی دارد,دانش آموز پیش از مدرسه خیلی از مسائل راازطریق کاره های عملی یادمی گیرد این یادگیری عملی در ضمن بازی صورت می گیرد.

لذابسیار لازم است که علاوه بروالدین, مربیان نیز به اهمیت بازی در زندگی دانش آموز توجه داشته و شرایط مناسب را برای بازیهای مناسب فراهم سازند.

بیان مسئله

شروع بازی را می توان به گذشته های دور ، حتی از بدو پیدایش انسان نسبت داد . در حقیقت بازی جزئی از زندگی انسان ازبدو تولد تا زمان مرگ است انسان از نظر فیزیولوژیکی نیاز به جنبش و حرکت دارد و بازی جزء مهم این جنبش و حرکت است . انسان برای رشد ذهنی و اجتماعی خود نیاز به تفکر دارد و بازی خمیر مایه تفکر است در ابتدا بازیچه بشر ، مواد و اشیا خام و طبیعی به دست آمده از طبیعت بود. قطعه ای سنگ ، به دست گرفتن آن ، حرکت دادن آن و سرانجام غلتاندن یا پرتاب آن نوعی بازی محسوب می گردید (مهجور،1389).

ابداع زبان در جهت انتقال اندیشه ها و تشکیل جوامع بزرگ بشری به علت آسان تر شدن راه تبادل اطلاعات بدعت جدیدی در بازی به وجود آورد و سرانجام کشف کتابت، دست ما رادر کنکاش برای آشنایی با بازی ها گشاده تر کرد . از بازی تعریف های زیادی شده است . بازی و ورزش دو کلمه قابل تبدیل به یکدیگر است و تفاوت چندانی باهم ندارند .اسپنسر و طرفداران نظریه انرژی مازادی عقیده دارند ، بدن مقداری انرژی دارد که آن را به صورت فعالیت های هدف دار یعنی کار و یا فعالیت های بدون هدف یعنی بازی مصرف می کند . فرهنگ عمید ، بازی را به عنوان اسم چنین تعریف کرده است : سرگرمی به چیزی ، ورزش ، تفریح ،چیزی در دست گرفتن و خود را بیهوده با آن سرگرم کردن و فریفتن(مهجور،1389).

فرانک می گوید بازی راهی است که بچه ها به وسیله آن امور را می آموزند بازی دریچه ای است برای کشف واقعیت های خارج ازطرف دانش آموز (مهجور،1389).

ادبیات کلاسیک ایران نیز گویای چگونگی و تربیت فرزندان و پر کردن اوقات فراغت آنهاست ایدئولوژی و اعتقادات رایج در جامعه یکی ازعوامل شکل دهنده بازی در دانش آموزان است . فلسفه ی بازی های دانش آموزان ، آمادگی جسمی و روحی آنها برای مواجهه با مشکلات است و به همین جهت هرچه گسترده تر و پیچیده تر و اجتماعی تر باشد ، به آنها نیرو و آمادگی بیشتر می دهد و آنها را از وجود روانی هرچه مصونیت یافته تر برخوردار می سازد(مهجور،1389).

دربازی ، تن و روان دانش آموز واکسینه می شود . بازی ها صحنه ورود فرضی دشمنان و تحقق مشکلات و مصائب است . طفل در حقیقت در بازی مانور می دهد و با مانور روبه رو می شود(مهجور،1389).

او طراحی می کند ، اشکالات را به صحنه می آورد ، مصائب را خلق می کند ، نیروها را ارزیابی می کند ، اشتباهات و نقش آنها را می شناسد ، نقش زیرکی ها و هوشیاری ها و موقع شناسی را درک می کند و استعداد ها را می شناسد و از جمیع جهات ، خود و همسالان را برای ورود به صحنه های حقیقی مشکلات ،مصائب، تلخی ها، جنگ ها و رقابت ها آماده می سازد (مهجور،1389).