گزارش کارآموزی نگاهی بر مدیریت در شرکت های مهندسی آب و فاضلاب ایران

مقدمه

 آب در ایران کهن :

 شاید آن گونه که محققان و پژوهشگران درباره «میترا» ایزد روشنایی و پیمان جنگ و پیروزی که دارنده دشت های فراخ و نگاهبان سرزمین آریایی است مطالعه کرده اند به «اردوی سوارتا آناهیتا» که آب و برکت را نصیب دشت های پهناور و گسترده پارس نموده نپرداخته اند. اینکه حتی در اوستا نیز نزول باران به صورت پیروزی ایزد باران بردیو خشکی تصویر می شود.

 در نزد ایرانیان آب به مانند آتش و خاک مقدس بوده و آلوده کردن آن گناه محسوب می شود. در اوستا مکرر آب مورد ستایش قرار گرفته است.

 حقایقی درباره جهان آب :

 بیش از 5/1 میلیارد نفر دسترسی به آب سالم و کافی ندارند. اگر اقدامات صورت نگیرد این رقم تا سال 2025 به 3/2 میلیارد نفر افزایش خواهد یافت از کل آب روی زمین 5/97 درصد آن آب شور بوده و از 5/2 درصد آب خام باقی مانده 70 درصد به صورت یخ در قطب هاست.

 30 درصد از آن به صورت رطوبت خاک بوده و یا در سفره های آب زیرزمینی موجود است. همچنین کمتر از یک درصد آب خام دنیا مستقیماً قابل استفاده بشر بوده و در دریاچه ها، رودخانه ها، مخازن و در منابع آب زیرزمینی که با قیمت مناسبی قابل استخراج می باشد موجود است. انسان قادر است حدود یک ماه بدون غذا زندگی کند در صورتی که بدون آب فقط یک هفته می تواند زنده بماند هر فردی روزانه به چهار تا پنج گالن آب برای زندگی نیاز دارد.

تاریخچه لوله کشی آب در ایران :

 نخستین بار در سال 1301 طرح احداث شبکه های لوله کشی آب شرب شهرهای ایران بررسی شد و بخشی از شهرهای آبادان، مشهد و بیرجند لوله کشی شد.

 اولین سازمان آبرسانی شهری در ایران بنگاه مستقل خیریه آبلوله بیرجند بود که در سال 1302 با احداث و بهره برداری یک خط لواه به طول 9 کیلومتر و یک منبع و قنات تأمین کننده آب، فعالیت خود را آغاز کرد. پیش از فعالیت مؤسسه آب بیرجند، آب موردنیاز ساکنان این شهر چون دیگر شهرها از آب انبارهایی تأمین می شد که افراد خیّر و نیکوکار در شهرها بنا می کردند. آب انبارهای شهر بیرجند را با آب قنوات آبادی های دامنه کوه باقران پر می کردند. فکر احداث شبکه لوله کشی و تأمین آب سالم و بهداشتی برای مردم شهر در پایان جنگ جهانی اول مطرح شد و در اجرای این طرح از لوله هایی که مردم ارتش انگلستان برای لوله کشی کمپهای نظامی خود به منطقه سفید آبه واقع در 250 کیلومتری بیرجند و نقاط دیگر آورده و بلااستفاده مانده بود استفاده شد.

 برای تأمین آب موردنیاز، بعضی از مالکین سهم خود از قنات علی آباد را واگذار کردند و با همت معتمدین و مسئولین شهر کمیسیون لوله کشی تشکیل و برای احداث خط لوله و منبع اقدام به جمع آوری اعانه کرد.

 خط لوله ای که آب قنات را به شهر بیرجند می آورد 9 کیلومتر طول داشت. در مرتفع ترین نطقه شهر آب به داخل منبع می ریخت و از آنجا آب سالم با دو خط لوله که در مسیر آب شیرهای برداشت نصب شده بود در دسترس مردم قرار می گرفت.

 در تهران آب مشروب اهالی قبل از احداث شبکه لوله کشی با ابتدایی ترین روشهای استحصال آب یعنی از طریق 48 رشته قنات وقفی خصوصی تأمین می شد. محل ظهور قناتها از محل سکونت و زیستگاههای مردم دور بود. به همین دلیل فرسنگها فرسنگ، گذرگاههای آبی برای انتقال آببنا می شد تا آب به محل زندگی می رسید.

 آب در مسیر طولانی خود، پس از گذشتن از نهرها و گذرگاههای آبی رو باز، با انواع آلایشها و ناپاکی های برخورد می کرد و با انواع ضایعات مواد پاک کننده، شوینده ها، سمپاشها، دوده ظرفها و خاکروبه خانه ها، زباله ها و لاشه حیوانات و سایر آلودگیها، مخلوط می شد و سرانجام به آب انبارهای آن زمان یا عمومی بودند یا خصوصی.

 آب انیار های عمومی بزرگتر بوده و دارای پله های زیادی بودند (گاه تا 40 پله) در بعضی از آب انبارها به کبفبت آب توجه می شد و در این آب انبارها مقادیری آهک، خاکستر و زغال برای تصفیه و ته نشینی مواد معلق به آب اضافه می کردند تا در جهت بهداشتی بودن آب اقدامی کرده باشند.

 سالهای متمادی آب تهران از طریق قنوات تأمین می شد. اما افزایش روز افزون جمعیت شهر و همچنین شیوع بیماریهای ناشی از نوشیدن آب آلوده، مسوولان را به فکر چاره جویی انداخت و از سال 1301 به بعد متوجه شدند که تنها راه برطرف کردن مشکلات آب تهران، لوله کشی آب مصرفی شهر و جلوگیری از اتلاف آن است.

 در سال 1306 عملیات احداث مجرای رودخانه کرج به تهران آغاز شد و عملیات اجرایی این طرح از روستای «بیلقان کرج» تا «جمشید آباد» تهران به طول 53 کیلومتر 4 ماه طول کشید. 20 کیلومتر از این مسیر را کانال کشی کرده بودند اما این آب در مسیر هرز می رفت و انواع آلودگی را دربر داشت.

 در سال 1330 اولین طرح لوله کشی آب تهران براساس جمعیت 900 هزار نفر اجرا شد. در محاسبات تأمین و برداشت آب از رودخانه کرج میزان مصرف آب برای هر نفر بین 150 تا 300 لیتر در شبانه روز درنظر گرفته شده بود و برای آبیاری هر هکتار در ختکاری اراضی نیم لیتر در ثانیه آب محاسبه شده بود. ظرفیت انتقال دو لوله آبرسانی از محل آبگیر بیلقان رودخانه کرج تا اولین تصفیه خانه آب واقع در منطقه جلالیه 256 256 هزار مترمکعب در شبانه روز تعیین شده بود.

 سابقه تاریخی تشکیل شهرهای آب و فاضلاب :

 برای اولین بار در تبصره 22 قانون بودجه سال 1328 کشور به بانک ملی ایران اجازه داده شد تا به میزان یک میلیارد ریال اعتبار جهت انجام لوله کشی آب تهران به صورت وام در اختیار شهرداری تهران قرار دهد که با نظارت بانک به مصرف برسد. وثیقه وام مذکور کلیه تأسیسات و اموال لوله کشی شهر تهران و عواید حاصل از حق انشعاب و آب بها و همچنین سهمیه شهرداری تهران از آب کرج و کن و سهمیه قنوات شهرداری تهران تعبین شده بود. به موجب تبصره 32 همان قانون امتیاز لوله کشی آب شهر مشهد به آستان قدس رضوی واگذار گردید.

 به استناد تبصره 28 قانون مذکور شرکتهایی که برای تأمین آب مشروب شهرها تشکیل می شود به مدت 7 سال از پرداخت هر نوع مالیات و عوارض معاف شناخته شدند. در سال 1331 به موجب ماده واحده قانون انجام لوله کشی آب و فاضلاب شهر تهران (مصوب 7 خردارد 1331 ) انجام لوله کشی آب شهر تا پایان سال 1332 تمدید گردید. اگرچه به موجب ماده 56 لایحه مصوب 11آبان ماه 1331 تنظیف و نگهداری انهار عمومی و مجاری آبها و فاضلاب و تنقیه قنوات مرتبط به شهر به عهده شهرداری گذارده شده بود در سال 1333 به استناد لایحه قانونی اصلاح قانون آب و فاضلاب شهر تهران مسئولیت اداره کردن سازمان مستقل آب متعلق به شهرداری به عهده مدیر عامل سازمان آب تهران محول گردید.

 به موجب لایحه قانونی تأسیس وزارت آب و برق مصوب سال 1342 تهیه و اجرای برنامه ها و طرحهای مربوط به تأمین آب و انتقال آب به مراکز عمده مصرف و نظارت بر نحوه جاری ساختن فاضلاب شهرها و واحدهای صنعتی به عهده وزارت آب و برق گذارده شد.

 به موجب ماده 2 قانون مذکور وزارت آب و برق مکلف شد تا مؤسساتی را که طبق اصول بازرگانی اداره شوند برای اداره امور آب شهرها به وجود آورد در این رابطه سازمانهای آب منطقه ای و شرکتهای آب مشروب شهرها و در برخی از استانها سازمانهای آب و برق ایجاد شد.

 با تصویب قانون تأسیس وزارت نیرو در سال 1353 در ماده 1 این قانون به نحوی مسئولیت وزارت نیرو در امر آب و فاضلاب پیش بینی شده بود.

 در سال 1354 قانون تشکیل شرکتهای تأمین و توزیع آب و تأسیسات آب و فاضلاب شهرها از تصویب مجلسین گذشت. به موجب این قانون شرکتهای منطقه ای تابع وزارت نیرو موظف شدند برای بهره برداری از شبکه توزیع آب و احداث تأسیسات فاضلاب شهرها شرکتهایی را رأساً یا با مشارکت شهرداریها و بخش خصوصی با رعایت شرایط مذکور در قانون فوق ایجاد نمایند.

 گرچه اساسنامه تیپ شرکتهای موردنظر قانو گذار نیز تهیه شد ولی به دلیل اختلاف نظر وزارت نیرو با وزارت کشور هیچگاه شرکتهای موضوع این قانون تشکیل نشد.

 در همین راستا به موجب لایحه قانونی راجع به تغییرات وظایف وزارت نیرو اداره امور آب مشروب شهرها به عهده استانداری یا شهرداری های مربوط محول و مقرر گردید آن قسمت از تشکیلات آب منطقه ای که عهده دار این وظیفه است به شهرداری یا استانداری ذیربط منتقل گردد. همچنین مقرر شد اداره امور شبکه و توزیع آب شهری مناطقی که توسط وزارت نیرو اداره می شود. طی مدت مناسبی به عهده شهرداریهای ذیربط محول گردد که این ذیربط محول گردد که این ضوابط عملی نشد.

 در سال 1361 با تصویب قانون توزیع عادلانه آب و به موجب تبصره 2 ماده 21 قانون فوق، تقسیم و توزیع آب شهری و اداره تأسیسات جمع آوری و دفع فاضلاب در داخل محدوده شهرها به عهده شرکتهای مستقلی به نام شرکت آب و فاضلاب شهرها که باید تحت نظارت شورای شهر و وابسته به شهرداریها باشد محول گردید و قرار شد که اساسنامه این شرکتها یا مؤسسات ظرف مدت شش ماه تدوین و به تصویب هیأت وزیران برسد.

 در تاریخ 3/2/1364 شرحی توسط وزرای وقت نیرو و کشور تهیه و لایحه ای ضمیمه آب مبنی بر اینکه شرکتهای موضوع تبصره 2 ماده 21 قانون توزیع عادلانه آب باید تحت نظر وزارت نیرو اداره شوند به هیأت دولت وقت ارایه شد.

 در سال 1366 لایحه قانون تشکیل شرکتهای آب و فاضلاب تهیه و به مجلس شورای اسلامی تقدیم شد. به موجب این لایحه قانونی شرکتهای آب منطقه ای تابع وزارت نیرو مبادت به تشکیل شرکتهای مستقلی به نام شرکتهای آب و فاضلاب می نمودند و شهرداریها و بخش خصوصی نیز می توانستند در آن مشارکت داشته باشند.

 این لایحه با اینکه در شور اول مجلس طرح و کلیات آن به تصویب رسیده بود با درخواست وزارت نیرو مسترد و بلا اقدام ماند.

 همزمان با تشکیل معاونت آب و فاضلاب شهری در وزارت نیرو در سال 1368 و فعال شدن رسیدگی به مسایل آب و فاضلاب شهرها در سال 1369 طرح تشکیل شرکتهای آب و فاضلاب با اهتمام اعضاء کمیسیون نیرو در مجلس شورای اسلامی مورد بحث نمایندگان قرار گرفت. با مشارکت جدی مقامان وزارت نیرو در بحثهای مذکور و پس از طی مراحل قانونی بالاخره قانون تشکیل شرکتهای آب و فاضلاب در تاریخ 11/10/69 به تصویب نهایی رسیده و برای اجرا به وزارت نیرو ابلاغ گردید.

 سابقه اجرای اولین طرح های فاضلاب در کشور :

 توسعه شبکه های جمع آوری و دفع فاضلاب شهرها در گذشته با رشد سایر بخشهای اقتصادی و افزایش جمعیت همگام و هماهنگ نبوده و مشکلات ناشی از این رویه در آغاز نامشهود بود. اما این مشکلات با افزایش جمعیت و عدم تأمین منابع مالی متناسب و افزایش آلودگی به تدریج به مسایل پیچیده ای تبدیل شد که اغلب کشورهای در حال توسعه هم اکنون با آن دست به گریبانند. با نگرشی به تاریخچه طرحهای جمع آوری فاضلاب در ایران در می یابیم که در برخی از شهرهای ایران که چاههای جاذب به دلیل بالا بودن سطح آبهای زیرزمینی و یا جنس زمین، توان جذب فاضلاب تولیدی را ندارد، با احداث شبکه های سنتی و یا سایر روشهای معمولی فاضلاب را جمع می کردند. به همین طریق در طی سالیان متمادی اهالی برخی از شهرها فاضلاب خانه ها را به داخل این شبکه ها که اکثراً به صورت نقب احداث می شدند هدایت کرده و اصطلاحاً در محدوده خود مشکل فاضلاب را حل می کردند.

 شبکه های سنتی به دلیل ناهماهنگی با اصول فنی با گذشت زمان و افزایش حجم فاضلاب تولیدی کارایی خود را از دست داده و به تدریج به دلیل تصفیه نشدن فاضلابها مشکلات خاصی را برای اهالی شهرها به وجود می آورند. از این نوع شبکه ها می توان شبکه های سنتی شهر رشت، کرمانشاه، سنندج و خرم آباد و اهواز را نام برد. در برخی از مناطق شهر اصفهان با توجه به نفوذناپذیر بودن زمین چاره ای جز تخلیه مداوم فاضلاب نبود و به همین دلیل فاضلابها را در داخل وسایل خاصی ریخته و سپس با گاری های دستی به داخل کوچه ها و خیابانها تا دفع محل دفع فاضلاب حمل می کردند، افزایش مشکلات بهداشتی، پخش شدن فوضلات در محیط زندگی و معابر شهرها، بوی بد، مزاحمت حشرات از مسایل گربانگیر این طریق دفع فاضلاب بود. در سالهای 1366 تا 1340 طرح اولین مرحله شبکه جمع آوری فاضلاب شهر اصفهان به طول 84 کیلومتر اجرا شد.

 با احداث شبکه جمع آوری فاضلاب بر طبق اصول فنی مشکلات اشاره شده برطرف شد. با توجه به توسعه شهر اصفهان، در سال 1349 قرارداد طرح توسعه و احداث تصفیه خانه ای جدید با مهندسین مشاور منعقد شد و به دنبال آن طرح تصفیه خانه شهر اصفهان برای جمعیتی معادل دو میلیون و یکصد هزار نفر مورد مطالعه قرار گرفت. در سال 1354 مطالعه فاز اول و دوم این طرح تهیه و تکمیل شد. براساس مطالعات انجام شده احداث دو تصفیه خانه برای تصفیه فاضلاب قسمتهای شمالی و جنوبی شهر پیش بینی شد. تصفیه خانه جنوب هم اکنون با ظرفیت 890 هزار نفر جمعیت معادل، در حال بهره برداری است. طرح تصفیه خانه شمال به ظرفیت 1200000 نفر، در 4 مرحله پیش بینی شد تا در هر مرحله با ظرفیتی معادل دویست هزار نفر مورد بهره برداری قرار گیرد.

 این تصفیه خانه در حال حاضر با ظرفیت 400 هزار نفر در حال بهره برداری است. با توجه به رشد جمعیت و توسعه شهر احداث تصفیه خانه دیگری برای مناطق شرقی اصفهان در دستور کار قرار گرفته است. جمعیت معادل برای این نقطه تا 20 سال آینده 7/1 میلیون نفر تخمین زده شده است. همانگونه که در ابتدا اشاره شد در نگاهی گذرا به گذشته، یکی از بارزترین مشکلات شهری افزایش جمعیت ناشی از توسعه صنعت، محدود شدن منابع آب و الزام ارتقای سطح بهداشت ور فاه مردم بوده است. با گذشت زمان اثرات افزایش جمعیت و محدودیت آب تشدید شده و اگر اقدامات لازم انجام نشود باید در انتظار بحران محیط زیست و تنگناهای اجتماعی باشیم که رفاه عمومی را تحت الشعاع قرار خواهد داد.

 حفاظت از منابع آب :

 در آسیب شناسی منابع آب، انسان به عنوان یکی از عوامل اصلی محسوب می گردد. عوامل جغرافیایی و محیطی، منطقه ی آب و هوایی و عوامل جوی و انسان در آسیب شناسی آب دخیل هستند.

 متغیرهایی که در بالا به آنها اشاره گردید ضمن تاثیر بر افزایش و کاهش آب بر آسیب های آن نیز اثر گذارند.

 پیشروی خشکی و شوری آب خشکسالی، سیلاب از جمله آسیب های طبیعی آب هستند. انسان به عنوان یکی از عواملی که نقش اساسی در تقاضای آب و مصرف آن داشته، در آسیب شناسی آب نیز از مهمترین و اساسی ترین محورهاست.

 انسان از طریق افزایش تقاضا و نوع مصرف (صنعتی، کشاورزی، خانگی) آسیب هایی را به آب و منابع آن وارد می کند، از جمله این آسیب ها، پساب های صنعتی و کشاورزی و خانگی است.