تحقیق مقاله موشک زمین به هوای سام

موشک زمین به هوا ی سام-6 موسوم به گینفول

موشک سام-6 را می توان رقیب روسی هاوک دانست که یک سر و گردن از آن قویتر است. پروژه ساخت این موشک در دهه 1950 آغاز شد. اولین تست آن در سال 1961 انجام گرفت که مشکلاتی از جمله نقص موتور آن آزمایش را ناموفق کرد. ولی سرانجام پس از رفع نواقص در سال 1966 با موفقیت آزمایش شده و سپس به تولید انبوه رسید. در سال 1977 هم نوع ارتقا یافته این موشک با موفقیت آزمایش شد که تواناییهای بیشتری نسبت به نوع قبلی دارا بود. در ضمن نوع مخصوص نیروی دریایی این موشک با کد سام-ان-3 شناخته می شود. به هر حال این موشک هم اکنون نیز جزو خطرناکترین سیستمهای پدافند ضد هوایی محسوب می شود که در صورت استفاده صحیح دقت آن تقریبا 100٪ است. لازم به ذکر است که در جنگ 1973 بین اعراب و اسراییل ، مصر با استفاده تقریبا حرفه ای از این موشک 64 فروند جنگنده اسراییل را تنها با شلیک 95 موشک سرنگون ساخت!

مشخصات این سام-6 عبارتند از :
کشور سازنده : شوروی سابق
نوع ماموریت : انهدام انواع هواپیما در ارتفاع متوسط + انهدام موشکهای کروز
طول : 5.8 متر قطر : 33.5 سانتیمتر
وزن : 599 کیلو گرم
حداکثر برد : 24 الی 28 کیلومتر
حداکثر ارتفاع اثر : 12 الی 14 کیلومتر
سرعت : 2.8 ماخ
وزن کلاهک : 59 کیلوگرم
بازه زمانی شلیک : 20 ثانیه
نوع سیستم هدایتی : semi-active radar homing
(on recently upgraded complexes TV/optical seeker introduced)
For protection aganst anti-radar missiles seeker of SAM can lock

سامانه سام ۶ متعلق به ایران

شاهین شب F-117A [هواپیما نظامی]
 

سیاه بی نظیرنامرئی

طولانی ترین پروازش را به مدت هجده و نیم ساعت بدون توقف از پایگاه هوایی هولمان(Holloman) به سمت کویت انجام داد که این رکورد بین هواپیماهای تک سرنشینه هنوز پابرجاست

در سال ۱۹۷۵ میلادی، مهندسان بخش گسترش پیشرفته شرکت لاکهید مارتین «معروف به Skunk Works» تصمیم به ساخت جنگنده ای با کمترین سطح مقطع راداری(Radar- Cross-Section) گرفتند، تا کاملاً از دید رادارهای دشمن در امان و همچنین تیزپرواز و دقیق نیز باشد. تکنیکی که این مهندسان پیش گرفتند، بیشتر شبیه تراشیدن یک قطعه الماس بود و در نظر داشتند هواپیمایی بدون هیچ خمیدگی طراحی کنند که تا آن زمان از ذهن دیگران به دور بود.

طراحی به گونه ای بود که سطح رویی را اشکال ذوزنقه ای و مثلثی تشکیل می دادند و سطح زیرین بسیار صاف بود و توانایی پراکندن انبوه امواج رادارهای دشمن را داشت. یکی دیگر از تکنیک های به کار گرفته شده استفاده از مواد جاذب امواج راداری (Radar Absorbent Material) در بدنه اصلی بود تا بتواند نیروی این امواج را بگیرد و اجازه بازگشت کامل به آنها ندهد. از بزرگترین مشکلات طراحی با چنین سطح بدنه و بالی، پایداری هواپیما بود که نباید دچار پیچش های خطرناک (pitch، roll) می شد. در اوایل سال ۱۹۷۷ بخش تحقیقات دفاعی پیشرفته (DARPA) آمریکا طی قراردادی درخواست ساخت دو هواپیمای قابل پرواز (با مقیاس ۶۰   درصد) را با نام پروژه
(have-blue) از شرکت لاکهید کرد. بعدها این پروژه به بخش فرماندهی سیستم نیروی هوایی منتقل شد. قرار بود که نمونه پروازی اول برای ارزیابی مشخصات پروازی و نمونه دوم برای ارزیابی عکس العمل امواج راداری ساخته شوند. موتورهایشان را شرکت جنرال الکتریک با مدل J-85 ساخت. طراحی چرخ ها را از هواپیمای A-10 اعانه گرفت و سیستم هدایت الکتریکی (FBW) آنها را نیز از هواپیمای F-16 گرفته بودند. صندلی پرتاب نیز مانند هواپیمای F-5 بود و در کل آن را می توان یک انتخاب از بهترین مشخصات هواپیماهای جنگنده آمریکایی دانست.

این هواپیما که به نام پروژه Have blue شروع به کار کرد، با عملی شدن طرح، نام F-117A را به خود گرفت. شکل ظاهری اش با تمامی پرندگانی که تاکنون در آسمان مشاهده شده بود تفاوت داشت. هزینه ساخت هر دو نمونه جمعاً ۳۷ میلیون دلار شد. تمامی پروازهای ابتدایی و آزمایش آن کاملاً سری در یکی از مراکز آزمایشی به نام دریاچه گروم در نوادا انجام شد.

جنس بدنه F-117A را آلومینیوم و تیتانیوم تشکیل می دهند و پوشش خارجی را نوعی مواد خاص جاذب رادار می پوشاند که هنوز جنس این مواد برای کسی آشکار نیست و از اسناد سری نیروی هوایی به حساب می آید. مدل موتورها عوض شد و از آن به بعد هر F-117 مجهز به ۲ موتور بدون پس سوز شرکت جنرال الکتریک با مدل F-404 GE-F1D2 است که مستقل از موتور هواپیمای F/A18(Hornet) با مدل
F-404-GE-400 محسوب می شود.
این دو موتور در دو طرف بدنه اصلی قرار دارند. هرکدام دارای یک ورودی مستقل هستند که یک چارچوب فلزی مشبک در جلوی هر ورودی قرار دارد و تا هنگامی که
F-117 در ارتفاعات پایین پرواز می کند، صدای کمتری از موتورهایش خارج می شود و در این صورت رادارها نمی توانند به راحتی او را تشخیص دهند. خروجی موتورها به گونه ای طراحی شده است که کمترین حرارت را از خود نشان می دهند و به همین خاطر رادارهای حساس حرارتی نمی توانند آن را ردیابی کنند.
با آمیخته ای از تکنیک ها و فناوری های رادارگریز (Stealth) از هر مترمربع این هواپیمای نامرئی تنها ۰۰۱/۰ متر آن برای رادارها مرئی و قابل دید است که در این صورت در فواصل بیشتر از ۸ تا ۱۶ مایل
F-117 را فقط به صورت یک پرنده معمولی می بینند.
یکی از دلایل پایداری F-117 طراحی بی نظیر آیرودینامیکی و بالچه های عقبی است. این بالچه ها تماماً قابل خم شدن هستند و به صورت V شکل در انتهای هواپیما قرار دارند. کابین خلبان دید بسیار خوبی دارد و توسط ۵ قطعه شیشه ای شفاف محافظت می شود. سقف کابین به سمت پشت باز می شود و لبه های دندانه ای دارد تا هنگامی که بسته می شود به صورت یکپارچه با بدنه اصلی به نظر نیاید و باز هم سطح مقطع راداری کم تر شود. شیشه جلویی توسط پرده نازکی از طلا پوشیده شده تا امواج داخل کابین برای رادارها نمایان نشود

وضعیتی برای F-117 مهیا شده که برای هر فرمان از ۴ سیستم پشتیبان بهره می برد و اگر هر یک از آنها عمل نکند، باز هم ۳ سیستم دیگر فرمان را اجرا خواهند کرد و در صورتی که مشکل حادی برای هواپیما به وجود آید و هر چهار سیستم از کار بیفتد سریعاً به خلبان فرمان پرتاب (eject) می دهد.