پایان نامه بررسی پذیرش تکنیک های کنترل رفتاری از سوی والدین مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندانپزشکی قزوین

پایان نامه جهت اخذ درجه دکترای دندانپزشکی عمومی

چکیده:

زمینه: جهت درمان دندانپزشکی کودکانی که با دندانپزشک همکاری نمی کنند،استفاده از تکنیک های کنترل رفتاری اجتناب ناپذیر می باشد.روشهایی هستند که گروه دندانپزشکی با آن به طور موءثر و کارامد کودک را درمان می کند و همزمان نگرش مثبتی نسبت به دندانپزشکی به او القا می کند.

هدف: هدف این مطالعه تعیین کردن پذیرش تکنیکهای کنترل رفتاری از سوی والدین مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندانپزشکی قزوین بود.

روش ها: جهت انجام این مطالعه توصیفی-مقطعی،فیلمی حاوی 4 روش کنترل رفتاری جدا کردن کودک از والد،کنترل صدا،گذاشتن دست روی دهان کودک و بیهوشی عمومی ساخته شد.قبل از نمایش هر تکنیک،در فیلم توضیحی مختصر توسط متخصص دندانپزشکی اطفال راجع به ویژگی،روش و هدف هر تکنیک داده شده 50 نفر از مادران مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندانپزشکی قزوین این فیلم را مشاهده کردند و پس از مشاهده هر تکنیک ، پرسشنامه ای که در اختیارشان قرار گرفته بود پر کردند.

نتایج: روش جدا کردن کودک از والدین بیشترین تکنیک پذیرفته شده بود.بعد از آن ترتیب پذیرش تکنیکها به صورت (2) کنترل صدا(3)  گذاشتن دست روی دهان کودک و (4) بیهوشی عمومی بود. در این مطالعه بین پذیرش تکنیک کنترل صدا و رتبه فرزند ، سن کودک و تعداد فرزندان خانواده همچنین بین پذیرش تکنیک بیهوشی عمومی از سوی مادران و تحصیلات مادر و رتبه فرزند ارتباط آماری معنی داری وجود داشت. (p<0.05)

نتیجه گیری: با توجه به مطالعه حاضر روش جدا کردن کودک از والدین بیشترین تکنیک پذیرفته شده و تکنیک بیهوشی عمومی کمترین تکنیک پذیرفته شده می باشد.

کلید واژه ها: رفتار کودک ، کنترل رفتار ، نگرش والدین

مقدمه

هدف رشته دندانپزشکی اطفال پیشگیری ویابرطرف نمودن مشکلات دندانی ودهانی کودکان میباشد.(1) همانطورکه می دانیم گروهی از مردم از درمان های دندانپزشکی برای خودیاکودکانشان به دلیل ترس آنها از اینکه ملاقات های دندانپزشکی به طور معمول دردناک است دوری می گزینند،بنابراین متخصصان دندانپزشکی از هر فرصتی باید استفاده کنند تابه بیماران یاوالدینشان کمک کنند تا بر این مانع غلبه کرده وبسوی مسیر اصلی مراقبت های دندانپزشکی موءثر هدایت شوند.(2)

خوشبختانه،بیشتر کودکان خیلی راحت و به طور خوشایندی ملاقاتهای دندانپزشکی شان را پیش می برند بدون اینکه هیچگونه فشار ناخواسته ای به خودشان یا گروه دندانپزشکی وارد آورند.این موفقیت ها می تواند به چند عامل نسبت داده شود مانند اعتماد به نفس کودک،آماده سازی مناسب کودک توسط والدین برای ملاقات یا مهارتهای عالی ارتباطی گروه دندانپزشکی.(3)اما درصدی از کودکان غیر همکار هستند و به گونه ای رفتار می کنند که انجام درمان دندانپزشکی آنها بدون استفاده از تکنیک های کنترل رفتاری کودک حین درمان دندانپزشکی امکانپذیر نمی باشد.(1)از این رو جهت درمان دندانپزشکی کودکانی که با دندانپزشک همکاری نمی کنند استفاده از تکنیک های کنترل رفتاری اجتناب ناپذیر می باشد. روشهای کنترل رفتاری روشهایی هستند که گروه دندانپزشکی با آن به طور موءثر و کارامد  کودک را درمان می کند و همزمان نگرش مثبتی نسبت به دندانپزشکی به او القا می کند. این روشها پایه و اساس بر قراری ارتباط خوب بین گروه دندانپزشکی و بیمار خردسال است. روشهای کنترل رفتاری یا در جهت برقراری ارتباط مناسب دندانپزشک با کودک است یا در جهت حذف رفتار نامناسب کودک.(3)

جهت به کارگیری این روشهای کنترل رفتاری ابتدا لازم است کودکان را از جهت همکاری به گروههایی تقسیم کنیم و متناسب با هر گروه روش کنترل رفتاری را انتخاب کنیم.Wright اخیرا کودکان را از نظر رفتار حین درمان به سه گروه تقسیم نموده:کودکان همکار[1]،کودکان فاقد توانایی همکاری [2]و کودکان بالقوه همکار[3].برای دستیابی به همکاری در کودکان بالقوه همکار حین درمان دندانپزشکی لازم است تلاش کنیم تا الگوی رفتاری کودکان را تغییر دهیم اما در مورد کودکان فاقد توانایی همکاری باید روشهای کنترل رفتاری ویژه ای را به کار برد و بلافاصله پس از پایان درمان نمی توان انتظار تغییرات رفتاری سریع و زیادی از آنها داشت.گروه کودکان فاقد توانایی همکاری شامل دو زیر گروه می باشد: یکی کودکان خیلی خردسال که به علت سن کم ، ارتباط با آنها مشکل است و نمی توان درک مطلب را از آنها انتظار داشت و دیگری کودکانی که دچار ناتوانی خاص یا معلولیت هستند.(3) به طور کلی تعدادی از این تکنیکهای کنترل رفتاری قابل استفاده توسط دندانپزشک کودکان بر اساس دستورالعمل های AAPD به شرح زیر می باشند:

بگو- نشان بده- انجام بده(Tell-Show-Do)[4]،کنترل صدا(Voice Control)[5]،تشویق و ترغیب کودک (Positive Reinforcement) [6]،پرت کردن حواس کودک (Distraction) [7]،جدا کردن کودک از والدین (Parents Separation) [8]آرام بخشی با نیتروز اکساید(N2O Sedation) [9]،نگهداشتن فیزیکی (Physical Restraint) [10]اعم از نگهداشتن کودک با دستیار (Active Restraint) [11]و یا نگهداشتن کودک با دستگاه یا ابزار (Passive Restraint) [12]،آرام بخشی هشیارانه (Concsious Sedation) [13]،تخت نگهدارنده کودک(Papoose Board) [14]گذاشتن دست روی دهان کودک (Hand-Over-Mouth) [15]،بیهوشی عمومی (General Anesthesia) [16]،پیش دارویی خوراکی(Oral Premedication) [17] و ارتباط غیر کلامی (Non verbal communication) [18].

مسئله مهم دیگر علاوه بر کودک و همکاری او و دندانپزشک و روشهای کنترل رفتاری مورد استفاده توسط او،والدین می باشند.والدین در ایجاد مهارتهای لازم در کودک برای مقابله با استرس نقش مهمی دارند. هر چه نگرش والدین نسبت به تکنیکهای کنترل رفتاری مثبت تر باشد ، استرسی که از جانب والدین به کودک منتقل می شود کمتر بوده و همکاری والدین با دندانپزشک در به کار گیری این تکنیکها بهبود یافته و در زمان استفاده از هر یک از این تکنیکها ، والدین با آرامش خاطر بیشتری رضایت نامه را تکمیل می کنند.

از این رو درمان دندانپزشکی کودکان تفاوت عمده ای با بزرگسالان دارد و آن تفاوت در نوع ارتباط است. درمان بزرگسالان شامل یک ارتباط یک به یک است یعنی ارتباط بیمار و دندانپزشک اما درمان اطفال یک ارتباط یک به دو است یعنی ارتباط بیمار خردسال-دندانپزشک و بیمار خردسال – والدین بیمار.این نوع ارتباط سبب ایجاد مثلثی شده که در دندانپزشکی اطفال به مثلث درمانی بیمار- دندانپزشک و والدین معروف است.بیمار خردسال در راس این مثلث قرار دارد.به تازگی جامعه نیز در مرکز مثلث قرار گرفته است.

1-Cooperative

2-Lacking in cooperative ability

3-Potentially cooperative

4-TSD                            

5-V.C

6- P.R

7-Dis.

8-P.S

1-N2O

2-Ph.R

3-A.R

4-P.R

5-C.S

6-P.B

7-HOM

8-G.A

9-O.P

10-N.C